Zespół nadpobudliwości psychoruchowej nie jest efektem złego wychowania, nie jest także rezultatem złych przeżyć i traumy. ADHD nie jest także Rezultatem słabości charakteru, braku dobrej woli czy skutkiem złego odżywiania. Błędne jest również myślenie, że ADHD jest wynikiem, nadmiaru bodźców, a także konsekwencją Agnieszka Zielińska. | 28.05.2023 7:05. Narodowy czempion ma problem. "Państwo nad tym nie panuje". 821. Grupa Azoty jest w poważnych tarapatach. Państwowy koncern zanotował ogromną stratę Odpoczywaj. Pamiętaj o tym, że każdemu należy się odpoczynek. Ludzie niewyspani i przytłoczeni obowiązkami często są nerwowi i agresywni. Nie pozwalaj aby rządziły Tobą tak negatywne emocje. Zadbaj o sen, włącz ulubioną muzykę i zanurz się w wannie z pianą i ulubionym olejkiem zapachowym. To może być świetne rozwiązanie Wiem, że mój mąż zrobił się nieco bardziej nerwowy, ale żeby od razu agresywny? Na tym punkcie jestem wyczulona, zauważyłabym przecież. Jeden z moich poprzednich partnerów nie potrafił panować nad nerwami i z tego właśnie powodu się z nim rozstałam. Pod względem panowania nad swoimi nerwami stary Pedersen, jest - Pod względem rzemiosła mistrz Nicki Pedersen, jest jak wino: im starszy, tym (niemal) lepszy. Pedersen nie panuje nad Charakteryzują się one tym, że dopuszczają wielożeństwo, rozwód i powtórne małżeństwo. Małżeństwa takie są potrzebne, Bóg do nich zachęca (w księgach mądrościowych Pisma Świętego), reguluje je i chroni w swym Prawie. Nie łączy jednak małżonków dozgonnie, a raczej pozostawia miejsce na rozwód i powtórne małżeństwo. Gdy czytam np. opowieść o życiu kobiety, która w jakiejś dziedzinie nie panuje nad gniewem podobnie jak ja, mam wrażenie, że autor mówi tylko do mnie. Te wplecione historie sprawiają, że publikacja staje się nie tylko bardziej „strawna” dla osób, które nie czytają tego typu książek, ale również staje się bliższa. Aby złagodzić gniew, zwolnij tempo i się odpręż. Nie mów od razu wszystkiego, co ci przyjdzie na myśl. Jeśli czujesz się nadmiernie pobudzony i grozi ci utrata kontroli nad emocjami, zastosuj się do następującego przysłowia biblijnego: „Początek sporu to tak, jakby ktoś wypuszczał wody; zanim więc wybuchnie kłótnia, odejdź Gość IgaIga2929. Goście. Napisano Kwiecień 16, 2013. Cześć, dziewczyny. Zacznę od tego, że z teściową nigdy nie było konfliktów, sprzeczek. Swoje zrobiła też odległość- mieszkamy Sprawa małżeństwa. 1 Jeśli chodzi o sprawy, o których pisaliście, odpowiadam: Dobrze jest, jeśli mężczyzna nie współżyje z kobietą. 2 Jednak ze względu na możliwość nierządu, niech każdy ma swoją żonę i każda swego męża. 3 Mąż niech zaspokaja potrzeby żony, a żona — męża. 4 Nie żona rozporządza własnym 7xzQTw1. #7 641 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... reklama #7 642 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... Co do cc to bym się rozejrzała do którego tc jest kwalifikacja w szpitalu, w którym chcesz rodzić, bo niektóre bardzo szybko te kwalifikacje kończą #7 643 Kurczę, współczuję sytuacji Mąż nie powinien Ci tak mówić, pewnie też jest zestresowany tą całą sytuacją i nie panuje nad nerwami. Nie sądzę, że naprawdę tak myśli. Ja bym na prenatalne tak czy inaczej pojechała (jeśli masz jak), to jednak są ważne badania i nawet, jeśli miałabyś zrobić je sama bez męża to i tak warto. Tulę mocno, będzie lepiej i przyszedł teraz do mnie i płacze jak dziecko, a on nawet po naszych dwóch stratach nie płakał .weterynarz powiedziała że albo mamy go dać uspac albo pozwolić mu samemu odejść, bo on da znać jak będzie chciał odejść. Tylko że biedny pies się męczy. Kurde no serio wszystko na łeb na szyję leci, jeszcze teściu w szpitalu wylądował A z badaniami kombinuje kto tu jeszcze może mnie podrzucić bo to jest aż 80km. Ale w sensie, że nie masz z kim jechać? ja swojego nigdy nie ciągałam nigdzie ze sobą... a Twój pewnie w nerwach Ci tak powiedział... U nas też hormony ciążowe buzują no właśnie nawet nie mam czym jechać, już tam pal licho z kim. Mój pojedzie z psem autem do weterynarza bo też kawałek mają a pies nie dojdzie, a pożyczyc od kogo nie mam. Wiem że w nerwach to powiedział ale no przykro mi strasznie. a taksówka nie wchodzi w grę? Ja pamietam, że jak nasz piesio miał babeszjozę to pierwsze kilka kroplówek dostawał dożylnie, a później podskórna i to szło o wiele szybciej. Może to też jest jakieś rozwiązanie. 80 km to zapłacę w cholerę. A jak na złość ani autobus ani pociąg w tym czasie. A co do pieska to już nie do urtowania. Prawdopodobnie rak wątroby i jeszcze coś z nerka. Albo mamy go dać uspac albo czekać aż sam odejdzie. Mąż powiedział że nie da go uspac bo to jego kumpel najlepszy. A ja nie mogę patrzeć jaki pies jest smutny, te oczy i nic nie je, nie chce pić. Dzięki dziewczyny za dobre słowo, jakoś to może będzie Ja to już przypadkiem trafiłam na informację o hartowaniu brodawek kilka msc przed porodem, by było łatwiej z karmieniem. Jak widzę opisy kobiet o łzach płynących po policzkach i zagryzaniu zębów z bólu to mam schizy z tym karmieniem. Jest taka maść, która pomaga podobno - załączam info o niej. Będę musiała się jeszcze doedukować, a może Mamy, które już karmiły coś nam doradzą? ja karmiłam córkę 3 lata piersia. I są to najpiękniejsze 3 lata. Początki były trudne bo mała ssać nie chciała, ale w szpitalu była cudowna kobieta doradca laktacyjny i pokazała mi fajne techniki. Także nie bójcie się w szpitalu prosić o pomoc,może już w szkole rodzenia uzyskacie pomoc(ja nie chodziła ). Przez pierwsze 3 miesiace co 2h wstałam, odciągałam laktatorem mleko, karmiłam mała i tak wkoło(bardzo wolno przybierała i była za słaba na ssanie). Ale po 3 miesiacach przeszłam tylko na pierś i jaka to była wygoda, dziewczyny bajka. Ale 20 litrów zamroziłam, jakbym chciała się piwka albo wina napić. żadnego zapalenie piersi ani nic nie miałam, ale też za radą mamy nosiłam na bisutonosz taka bandame, taki top żeby mi cycek nie przewiało. Jak miałam nawał to odciągałam . I powiem wam że ta bliskość z dzieckiem, ta więź...wyłam jak bóbr jak mała odstawiła się od piersi. #7 644 Ja to już przypadkiem trafiłam na informację o hartowaniu brodawek kilka msc przed porodem, by było łatwiej z karmieniem. Jak widzę opisy kobiet o łzach płynących po policzkach i zagryzaniu zębów z bólu to mam schizy z tym karmieniem. Jest taka maść, która pomaga podobno - załączam info o niej. Będę musiała się jeszcze doedukować, a może Mamy, które już karmiły coś nam doradzą? karmiłam 2 lata. Trudne były początki, ale mi turbo szybko lanoziaja goiła brodawki. Pierwsze chyba 2 tygodnie były takie trudne, ze zabolało gdzieś jak była rana, ale i tak to była najpiękniejsza „przygoda” dla mnie. Ważne jest tez to jak dziecko łapie pierś. nie hartowalam piersi wcześniej, według mnie to i tak by nic nie dało, bo sutki poprostu będą poranione na początku. Jak jest przerwa w karmieniu to lanoziaja i goi się szybciutko. Inne mamy tez sięgają po nakładki ale ja np nie potrafiłam w nich karmić. #7 645 Co do cc to bym się rozejrzała do którego tc jest kwalifikacja w szpitalu, w którym chcesz rodzić, bo niektóre bardzo szybko te kwalifikacje kończą Ciekawe czy będą takie informacje na stronie internetowej, nie słyszałam o czymś takim i mi lekarka kazała czekać do 34 ciąży z załatwianiem, dla mnie to za późno, ja to już bym najchętniej zaczęła szukać takiego lekarza, ale może wytrzymam chociaż do 25 tygodnia #7 646 karmiłam 2 lata. Trudne były początki, ale mi turbo szybko lanoziaja goiła brodawki. Pierwsze chyba 2 tygodnie były takie trudne, ze zabolało gdzieś jak była rana, ale i tak to była najpiękniejsza „przygoda” dla mnie. Ważne jest tez to jak dziecko łapie pierś. nie hartowalam piersi wcześniej, według mnie to i tak by nic nie dało, bo sutki poprostu będą poranione na początku. Jak jest przerwa w karmieniu to lanoziaja i goi się szybciutko. Inne mamy tez sięgają po nakładki ale ja np nie potrafiłam w nich karmić. Zapisuje lanoziaje i nakładki dzięki #7 647 Dziewczyny wy też macie taka sucha skórę? Kurcze na nogach i na dłoniach mam strasznie suchą i częste kremowanie nie pomaga Ja niestety tez tak mam, czasami pomagała jakas kąpiel z olejkiem, ale teraz to się cykam używać #7 648 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... ale czemu w 34 TC cesarka ? Ja też mam wrażliwe sutki , jak mnie mój podczas zbliżenia dotknie nawet to mnie to boli a tu dziecko ssało i nic. Ja myślę że te brodawki sa wtedy przygotowane. Dla mnie ssanie dziecka było przyjemne. Oczywiście jak już miała zęby i ugryzła mnie, świadomie! Bo śmiała się z tego (taka była) to zabolało ale wtedy odstawialam od cyca i nauczyła się że tak nie wolno. Zawsze też są takie nakładki na pierś. #7 649 Ciekawe czy będą takie informacje na stronie internetowej, nie słyszałam o czymś takim i mi lekarka kazała czekać do 34 ciąży z załatwianiem, dla mnie to za późno, ja to już bym najchętniej zaczęła szukać takiego lekarza, ale może wytrzymam chociaż do 25 tygodnia Nie wiem, ale zawsze można zadzwonić na IP i się zapytać. W Wawie jeden ze szpitali przeprowadza kwalifikacje tylko do 28 tc, potem na planową cesarkę musisz się umawiać gdzie indziej reklama #7 650 Nie wiem, ale zawsze można zadzwonić na IP i się zapytać. W Wawie jeden ze szpitali przeprowadza kwalifikacje tylko do 28 tc, potem na planową cesarkę musisz się umawiać gdzie indziej Masakra, często umawiają na tydzień przed porodem i o tym już należy zadecydować do 28 tyg.? Przecież dziecko może się źle ułożyć, mogą pojawić się inne wskazania itp. Mój mąż często traci nad sobą panowanie, jeśli coś go zdenerwuje, czasami wystarczy błahostka, wpada w furię, krzyczy, uderza w przedmioty (mnie nie uderzył, ale nie raz już popchnął, czy mocniej ścisnął). On sam czuje, ze to nie jest normalne, mówi, ze czasami od rana czuje, ze w środku cały się "gotuje", cały czas jest poddenerwowany. W stosunku do obcych nie przejawia takich zachowań. Próbował pić melisę i inne ziołowe medykamenty, ale one nic nie pomogły. Wiem, ze jemu to również bardzo przeszkadza, sam nie wie dlaczego tak reaguje. Mąż ma też problemy z alkoholem, od kilku lat regularnie raz w tygodniu się upija. Jego ojciec jest alkoholikiem. Proszę o pomoc To bardzo ciekawe i niestety smutne, że dorosły człowiek wstydzi się wizyty u psychologa w celu znalezienia pomocy a nie wstydzi się swojej złości, wściekłości i agresji czy cotygodniowego upijania się. Wygląda na to, ze coś jest nie tak z jego hierarchią wartości. Jeśli nie chce skorzystać z profesjonalnej pomocy to niech radzi sobie sam. Tylko niech podejmie jakieś widoczne kroki w kierunku zmian. Skoro jest taki wszystkowiedzący i sam sobie radzący to dlaczego tak się zachowuje? Problem alkoholowy niestety bardzo często jest dziedziczony i powielany z pokolenia na pokolenie. Nie tylko przez geny ale poprzez powtarzalność zachowań wyniesionych z domu. Na kłopoty, problemy, na nieradzenie sobie z emocjami jest jedno rozwiązanie - alkohol. Jeśli człowiek nie potrafi przełamać tego schematu - a wygląda na to, że twój maż tego nie potrafi - to będzie go kopiował w swojej nowej rodzinie. Pamiętaj, że żonie grozi tak zwane współuzależnienie. Dlatego ty sama możesz poszukać pomocy w najbliższym ośrodku leczenia choroby alkoholowej. Są tam na pewno profesjonaliści którzy pomogą ci poradzeniu sobie z zachowaniami męża. Problem z alkoholem jest o tyle poważny, ze jeśli nie wkroczy się w odpowiedniej chwili to potem jest coraz i coraz ciężej. Powoduje on także stałe narastanie takich problemów jak brak kontroli emocji, eskalacja agresji i coraz częstsze wybuchy złości. Jeśli on nie będzie chciał się leczyć to powinnaś podjąć bardziej zdecydowane kroki w celu chronienia dzieci przed jego wybuchami, które z biegiem czasu mogą być coraz bardziej niebezpieczne. Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza. Inne porady tego eksperta Tatiana Ostaszewska-Mosak Dzień dobry, mam problem. Nie wiem nawet, jak zacząć i jak opisać o co chodzi. Jestem z moim mężem 10 lat. W wieku 18 lat zaszłam z nim w ciąże. Przez tamte lata przeżyliśmy wiele złego – docieranie się, wpływ rodziny, brak pieniędzy, brak porozumienia. Ale ogólnie to wszystko przetrwaliśmy. Mimo iż, rozstawaliśmy się wiele razy. W 2014 roku wzięliśmy ślub. Od tego czasu nasza miłość jest/była ogromna, a każdy nasz dzień cudowny. Mimo że, obydwoje mamy problemy – ja jestem bardzo emocjonalna, a mój mąż nie potrafi panować nad agresją. Obydwoje dużo złego przeżyliśmy w dzieciństwie ale mimo to, udało nam się wiele osiągnąć razem – zbudowaliśmy sobie drogę, którą podążamy. Uwielbiamy razem spędzać czas. Jesteśmy totalnymi przeciwieństwami ale strasznie się przyciągamy. Jesteśmy dla siebie atrakcyjni. Dzwonimy do siebie będąc w pracy i rozmawiamy o wszystkim. Nie jesteśmy typowym przykładem rodziny, w której panuje przemoc fizyczna, dlatego nie wiem co mam robić. Pół roku temu, mój mąż wpadł w szał po alkoholu. Na imprezie zaczął mnie szarpać, powodem było coś całkowicie nieprawdziwego. Później wróciliśmy do hotelu, pociął wszystkie swoje ubrania. Poczuł, że potrzebuje pomocy, bo nie radzi sobie z nerwami. Poszedł do psychiatry, a ten przepisał mu tabletki, zalecił terapię ale skończyło się na tabletkach. W ten sam dzień, ponownie wpadł w furię i obciął sobie włosy, by zrobić mi na złość wiedząc, że uwielbiam jego długie włosy. Stwierdził, że psychiatra powiedział mu, że to wszystko moja wina… Podczas kłótni, przez 10 lat związku to było normalne, że mąż próbował mną manipulować, bym to ja czuła się winna. Było to zawsze zachowanie z bezsilności, w emocjach, zazwyczaj z braku argumentów. Ale wracając do sprawy, przez ostanie pół roku brał tabletki. Wszystko było w miarę dobrze, choć wiedziałam, że to powierzchowne. Ostatnio wyjechaliśmy na weekend. Mąż zapomniał tabletek. Piliśmy alkohol. Doszło do pewnego nieporozumienia, a gdy wróciliśmy do pokoju, mąż znów się na mnie rzucił. Tak jakby potrzebował się wyładować. Mam wrażenia, jakby on dusił w sobie mnóstwo emocji i nie miał ich gdzie rozładować. Ma monotonną pracę, w której ma dużo czasu do myślenia. Jego jedyną rozrywką po pracy jest gra w grę, podczas której przeklina, denerwuje się – coś strasznego. Nie wiem naprawdę co robić. Wiem, że to dobry człowiek. Jest wspaniałym ojcem, jako mąż też jest naprawdę wspaniały, mogę na niego liczyć, pomaga mi we wszystkim. Jednak ma strasznie duży problem i wiem, że męczy się sam ze sobą i ciężko mu się do tego przyznać. Jest też trudno zebrać się do działania, bo na co dzień nasze życie wygląda naprawdę dobrze, a jego ataki zdarzają się raz na jakiś czas. Jednak boję się, że to zacznie pojawiać się częściej i będzie bardziej intensywne. Chcę podjąć jedną, ostatnią próbę i pomóc mu. Czy jest w ogóle jakiś sens? Czy powinnam odejść ze względu na to, że mnie uderzył? Co do terapii z jego strony, wiem że zdecyduje się na nią, gdy będzie wiedział, że odejdę. Nigdy tego jeszcze nie zrobiłam, co też jest moim błędem, bo ciągle powtarzamy sobie z mężem, że zawsze będziemy razem. Ale zauważyłam, że on wykorzystuje to przeciwko mnie. Proszę o pomoc. Witam, z Pani listu odczytuję ogromny dylemat i pytanie: „co dalej z moim związkiem?”. Ilość trudnych sytuacji i negatywnych emocji, jakich Pani doświadczyła i przeżywa nadal pozwala mi sądzić, iż rzeczywiście jest Pani bardzo związana ze swoim mężem. Nie jest moją wolą i rolą negować to, że rzeczywiście jest dobrym człowiekiem i ojcem dla swoich dzieci. Natomiast z całą pewnością uznaję Pani podstawy do niepokoju, w oparciu o opis jego napadów złości i przejawy agresji wobec Pani. Uważam, że rzeczywiście w Państwa rodzinie dochodzi do przemocy fizycznej, ale też psychicznej, z którą ani Pani mąż, ani Pani nie potraficie sobie poradzić. Myślę, że fakt podjęcia przez męża konsultacji psychiatrycznej i zażywanie leków może redukować poziom napięcia emocjonalnego, jakiego doświadcza mąż. Jednak bazując na opisie jaki Pani przesłała można wnioskować, że to leczenie nie jest wystarczające, lub w niewłaściwy sposób realizowane przez Pani męża. Zdecydowanie najlepiej byłoby, gdyby Pani mąż wrócił na konsultację do lekarza prowadzącego celem modyfikacji leczenia. Również ważnym i najlepszy krokiem jest podjęcie przez niego psychoterapii – zgodnie zresztą z zaleceniem psychiatry. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że jego zachowania autoagresywne mają podłoże w trudności z kontrolowaniem złości przez męża, ale też mają charakter manipulacyjny wobec Pani. Bardzo istotnym aspektem jest Pani obawa/lęk o to, że napady złości i wybuchy agresji Pani męża przybierają na sile i częstotliwości. Zresztą to wynika z samego opisu i można uznać, że to stało się faktem i istnieje ryzyko, że będzie jeszcze bardziej eskalować. Z mojego punktu widzenia niepokojące i godne zainteresowania jest poszukanie odpowiedzi na pytanie: dlaczego pomimo tylu złych doświadczeń i przemocy, Pani dalej się naraża na takie traktowanie ze strony męża? Zastanowiłbym się również nad kwestią alkoholu. Z Pani opisu wynika, że agresywne zachowania męża pojawiają się często w sytuacji, w której spożywacie Państwo alkohol. Może warto ten czynnik wziąć również pod lupę? Nie mam pełnych informacji o tym, jak Państwo zachowujecie się podczas kłótni. Zastanawiam się, czy Pani wystarczająco jasno i wyraźnie zgłaszała sprzeciw wobec niepożądanego zachowania męża. Czasem bywa tak, że chcąc powstrzymać agresywne zachowania partnera, nieświadomie “podgrzewamy” sytuację i eskalujemy emocje. Oprócz słów wypowiedzianych wprost, bardzo duże znaczenie mają komunikaty pozawerbalne, czyli tak zwana mowa ciała. Mają one często silniejszy wpływ na otoczenie, niż rzeczywiście wypowiedziane słowa. Oczywiście, nie zmienia to faktu, że odpowiedzialność za kontrolę własnych emocji i nie stwarzanie zagrożenia dla otoczenia spoczywa po stronie męża. Jeśli jednak pyta Pani, co ze swojej strony mogłaby Pani zrobić, żeby pomóc mężowi zapanować nad jego złością, proponowałbym rozważenie indywidualnej konsultacji z psychoterapeutą, w celu przyjrzenia się, czy Pani sposoby radzenia sobie w tych trudnych niewątpliwie sytuacjach są adekwatne i czy mają szansę przynieść założony cel. Oprócz tego, może uda się odkryć jakie sygnały pozawerbalne wysyłacie Państwo do siebie nawzajem. Przytoczone przez Panią przykłady agresywnych zachowań, często wiążą się z nieuświadomionym przekonaniem dotyczącym własnej nieważności. Są to przekonania wyniesione z domów rodzinnych, ukształtowane jeszcze w okresie naszego dzieciństwa. Niestety, w dorosłym życiu mamy tendencję do projektowania ich na najbliższe nam osoby. Dlatego ważne jest to, żeby się przyjrzeć na ile stawia Pani mężowi granice, a na ile nieświadomie wchodzi Pani w jego schemat i niechcący być może go podtrzymuje. Z Pani listu odczytuję bardzo wyraźną troskę o męża: jego problem z kontrolowaniem złości i dość wyraźny sposób Pani radzenia sobie w podobnych sytuacjach przez podporządkowanie i nie stawianie mu granic. Na podstawie Pani listu, mogę wnioskować, że przyjęła Pani rolę ofiary i wiele lat znosiła Pani przemoc ze strony męża. Mogę się tylko domyślać, że taki sposób bycia w relacji z mężem jest swoistą kalką sposobu Pani radzenia sobie z doświadczaniem agresji przez Panią w dzieciństwie. Rozumiem, że taki styl bycia w związku miał być w Pani intencji dobrą drogą do utrzymania tej ważnej dla Pani relacji. Paradoksalnie dzisiaj staje Pani przed wątpliwościami: co dalej? Myślę, że bardzo dobrze iż podniosła Pani trud tego dylematu, gdyż przede wszystkim zaczęła Pani się zajmować swoimi problemami. Z uwagi na Pani ostatnie doświadczenia widać, że odczuwa Pani strach, ale jednocześnie ma Pani pełne prawo do nietykalności osobistej. Mąż narażając Panią na uszczerbek na zdrowiu łamie to prawo. Warto rozważyć jakąś formę separacji (przynajmniej tymczasowej) z uwagi na bezpieczeństwo. Skoro ma Pani przeczucie, że on zdecyduje się na podjęcie terapii, w sytuacji kiedy Pani decyduje się na odejście – to jest to jakaś droga, żeby mąż zgłosił się po pomoc. Jednak w pierwszej kolejności zdecydowanie zaleciłbym rozmowę o sytuacji w Państwa relacji. Może Pani spróbować otwarcie wyrazić swoje obawy, co do dalszej przyszłości bycia w związku z mężem i zaproponować podjęcie indywidualnej/wspólnej konsultacji psychoterapeutycznej. Bo jak rozumiem, że chociaż Pani tego jeszcze nie spróbowała zakłada Pani, że to nie zadziała. Warto podjąć taką próbę, żeby móc ocenić jej skuteczność. Na ile mąż realnie będzie gotowy do zmiany swojego zachowania? nie wiadomo. Zdecydowanie natomiast zalecam, aby to Pani wykonała kolejny ważny krok dla siebie i podjęła kontakt z psychoterapeutą. Uważam, że w związku z faktem doświadczania przemocy przez Panią na przestrzeni lat warto spróbować lepiej zrozumieć swoje emocje. Głównie po to, aby zadbać o siebie i swoje potrzeby, a w perspektywie uchronić się przed powtarzaniem podobnego schematu funkcjonowania w innych relacjach – w roli ofiary, w nadmiernym podporządkowaniu wobec agresji. Być może pojawi się przestrzeń na podjęcie wspólnej pracy psychoterapeutycznej w ramach terapii dla par. Jeśli mąż wyrazi gotowość może warto spróbować od podjęcia wspólnej konsultacji na początek. Życzę wytrwałości i zalecam konsekwencję w dążeniu do rozwiązania Pani ważnych i niełatwych problemów. Bowiem istnieje duża szansa na to, że uda się Pani tak poukładać swoje życie, żeby towarzyszyło Pani więcej radości i satysfakcji, a mniej trudności i „smutków”. Serdecznie pozdrawiam. Specjalizuje się w terapii zaburzeń lękowych i zaburzeń nastroju, z uwzględnieniem ich w przebiegu zaburzeń osobowości. Pomaga w rozwiązywaniu problemów związanych ze stresem w pracy i wypaleniem zawodowym. Pracuje też z osobami mającymi trudność z budowaniem i utrzymaniem bliskich relacji. Czytaj więcej…